Կյանքի օրոք ես բախտ չեմ ունեցել ճանաչել Տարոն Անդրեասյանին, և ինչպես դուք բոլորդ, նրա մասին իմացել եմ տելեգրամյան ալիքում հրապարակված անհավանական կադրերից։
Ռուսաստանի ռազմավարական պարտությունը փոխելու է աշխարհաքաղաքական դասավորությունը, այդ թվում և մեր տարածաշրջանում։ Արևմուտքի հաջորդ թիրախը լինելու է Իրանը, իսկ այս պահին «միջուկային գործարքի» շուրջ ակտիվությունը, կարծում եմ, Իրանին Ռուսաստանի ռազմական պոտենցիալի նորոգման հարցում հնարավորինս չեզոք պահելն է։
Իմ երջանկահիշատակ համագյուղացուց մի թևավոր խոսք է մնացել շրջանառության մեջ, որը երեկ հիշեցի «Ռուսաստանի մոտալուտ պարտությանը» սրտատրոփ սպասող և այդ պարտությունը ցնծությամբ նշելու պատրաստ հայ «արևմտամետ քյարփինջների» էյֆորիկ դրսևորումների հետ կապված:
Ադրբեջանն օրեր առաջ նախ տեղեկատվական-քարոզչական գրոհ սկսեց Հայաստանի դեմ, իսկ այսօր պաշտպանության նախարարի մակարդակով ազդարարում է, թե սահմանագծին լարվածություն կա, ապա «կոշտ» հանձնարարություն իջեցնում զորքերին իրավիճակը վերահսկելու և պատշաճ հակազդելու համար։
Հայաստանում երբ մեկը փորձում է օգտակար ու խելացի մի բան անել, մի գործ ձեռնարկել, թեկուզ, ասենք, մի անիվ պատրաստել, այդ անիվը դեռ չսարքած, հազարավորները մեկական փայտ առած, վազում, գալիս են, որպեսզի փայտն անվաճաղերի արանքը խցկեն։
Բայդենի՝ մրցապայքարից դուրս գալը նշանակում է, որ հայ-ադրբեջանական և հայ-թուրքական գործընթացները «անտեր» մնացին:
Չգիտեմ ինչու պետք է Ադրբեջանը հիմա համաձայնի խաղաղության համաձայնագիր կնքել Հայաստանի հետ մի վարչակազմի միջնորդություն-ճնշմամբ, որին մի քանի ամսվա կյանք է մնացել: Մանավանդ, որ ո՛չ Հարիսի, ո՛չ էլ Թրամփի վարչակազմի համար այս հարցն առանցքային չի լինելու, և Բաքուն հանգիստ կարող է սպասել